Хроники Пасхи

МінскіЯ Хронікі. Хронікі Пасхі.

Я на Пасху
не маліўся Богу.
Да царквы не пёрся, да людзей.
На канапе, выцягнуўшы ногі,
шчоўкаў семкі, ды кіно глядзеў.

Дзесьці, на царкве, званЫ званілі,
весяліўся люд, як дзетвара,
а мяне акцёры весялілі,
ў тэлепастанове
“Песні нашага двара”.

На канал “Культура” Марк Разоўскі,
прафэсыйна, як бурлак заўзяты,
цэлы дворык зацягнуў маскоўскі,
з нашага мінулага,
з гадоў шасцідзесятых…

Там “пісьмо пісаў”, з любоўю, зэк,
да Сталіна…
А маракі – ў тавернах “квАсілі”…
Там куранЯтку  парылі і жарылі…
А сіротка галасіў аб шчасці…

Ані “року”, ні “папсы”…
Ну, аніякай навінЫ…
Жыццё звычайнае, няўтульнае…
Але, мінае Час, як нашы сны,
і  становіцца рамантыкай
мінулае…

Дзякуй  Марку,
не папёрся да царквы.
Дурні – Бога у царкве  чакалі…
Не бярыце й вы да галавы,
калі самі там не пабывалі.

Бог – ён там, дзе зАраз вы,
а не там, дзе поп з кадзілам,
і Ён аддасць вам крЫшачку любві,
каб і вы яго,
хоць крышачку, любілі…
*+*
30 сакавіка 2013г.
**(канапа – диван; глядзеў – смотрел; дзесьці – гдето; званЫ – колоколА;
куранЯтка – цыплЁнок; няўтульнае – неуютное; Час – Время; мінулае – прошлое;
дзякуй – спасибо; чакалі – ожидали; зАраз – сейчас,в данный момент;
аддасць – отдаст; крышачку – немножко).