Ты бачышся мне...

Праз пэўныя рэчы будзённых рэалій,
 каторым я сілы і час аддаю,
 твае галаграмы, як радыёхвалі,
 хлынаюць у яву маю.

 Ты бачышся мне. Апантанасць табою –
 як шторм, што ўрываецца ў штыльныя дні.
 Ты б’ешся ў мой розум нястрымным прыбоем –
 выяваю з далечыні.

 Набатам калоціцца сэрца штоночы:
 калі ты, як прывід у цёмным акне,
 знішчаеш мой сон і, уставіўшы вочы,
 употай пільнуеш мяне.

 І мне ад цябе не схавацца нікуды.
 Здаецца, я – рыбка, што трапіла ў сець.
 Адзінае выйсце – даверыцца цуду –
 і ў родныя вочы глядзець.

27.03.2013


Рецензии
Нават неяк неверагодна написана! Лепей не скажаш!

Алеся Стрэмка   03.04.2013 17:53     Заявить о нарушении
Дзякую, Алеся!

У першым варыянце было так:

Скрозь літары кнігі, якую чытаю,
Праз кубак гарбаты, каторую п'ю.

Але цвярозы розум усё перарабіў. А мо трэба было пакінуць першапачатковы струмень пачуццяў?

Демьянова Татьяна Дмитриевна   03.04.2013 19:33   Заявить о нарушении
Цвярозы розум добра перабіў. Першапачатковае вельмі прыгожае, але другі варыянт - як само жыццё, рэальнае. Болей моцна гучыць. Да таго ж, не можа сучасная жанчына чытаць кнігі і піць гарбату у такіх памерах :-)))

Алеся Стрэмка   05.04.2013 11:02   Заявить о нарушении
Алеся! Дзякую за параду! І праўда! Так і пакіну. :-)

Демьянова Татьяна Дмитриевна   06.04.2013 09:38   Заявить о нарушении
На это произведение написаны 2 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.