у беларусь расею без в зы

*ўсе дзеянні і імёны выдуманы, супадзенні выпадковыя

І да цябе мне віза не патрэбна,
Квіток набуду ў думках я
І пойдзе хуткім-хуткім ходам
Цягнік ад Свіслачы маей і да Нявы.
І будуць кідаць на нас свой позірк,
А мы станем жартаваць “як гэта так?”
І каму патрэбна будзе – мы адкажым
Як так проста шчасце адшукаць.
І не стрымаўшыся ты шчыра пацалуеш
І паляцім уверх, вышэй за хмарачос,
Якого, ніхто не бачыў у гэтым Менску.
І няхай з нас здзекуюцца людзі,
А мы працягнем пацалункі...
Ты кажаш – “пойдзем далей”,
І не стрымаўшы шчырую слязу,
Не разумеючы чаму так кажаш,
Я моўчкі ціхенька сыйду.
Зараз, ты трымай паштоўку
І ўзгадай на тое, як цудоўна нам было:
Ты побач, і ты цалуеш мяне зранку,
У нядзелю, ля станцыіі метро.
І я адзінаму табе казала “веру”,
І самым файным я шэптам называла,
А побач ніколі не ўзгадала
Аб нейкіх іншых там.
А да мяне, табе віза не патрэбна.
Квіток на чыгунку ніхто не набывае.
І разбураюцца муры, ад таго, што мы не разам
Стаім ля партызанскай станцыі метро.