Смутак
Яшчэ прыцемак сьвітальны
Ахутвае зямлю,
Шэра-блакітны колер
Мае сьнежны покрыў.
Сухі быльнёг
Матляе ветрык зімны,
А той смуткуе
Пра пару юнацтва –
Пра лета й навальнічныя дажджы...
Быў час –
Усё цьвіло і красавала,
І сокам наліваліся сьцябліны...
Усё прайшло: і што табе засталася? –
Сухі быльнёг
Матляе ветрык зімны...
Ю. Півуноў
Свидетельство о публикации №113030103371