Зіма. Завеі. Халады.
Камін патрэсквае паленнем.
А за акном цвітуць сады
дзівосным морам белапенным.
Святло струменіцца з-за штор,
кладзецца ўсмешкаю на твары –
і цягне бегчы на прастор –
туды, дзе снежань гаспадарыць.
Туды, дзе вечнасць да вясны,
але паўсюль уюцца мухі –
калі пярыны-дываны
ўзбівае пані завіруха.
Падушкі снежныя трасе
над пышнай коўдраю пуховай.
і, не прысеўшы, пакрысе
мяняе посцілкі нанова.
І ўдзень, і ўноч шукае, дзе
зрабіць чарговую прыборку.
І так шчыруе, так мяце,
што аж на вейкі лепіць пёркі.
І ўсё імкнецца неспадзеў
кусточкам вымудрыць прычоскі
і з учарнелых сонных дрэў
стварыць бялюткія бярозкі.
10.02.2013
Зiма. Завеi
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2013
Свидетельство о публикации №113021100302
Свидетельство о публикации №113021100302
Рецензии