Імгненнем сонечнае лета праляцела.
І восень нетаропка ўжо крадзецца па двары.
А ў небе жураўліны клін растайна і нясмела
Курлыча “развітальнае” зямлі.
І што ў тых зыках - лёгка здагадацца.
Яны пяром на сэрца ападаюць з вышыні...
Апошні круг над жоўтай сенажаццю –
І знікне шнур птушынае сям’і.
Уздагон ляціць мой сумна-невымоўны
Адказ на ледзьве чутнае “курлы”:
Ляціце з Богам! Нас не забывайце.
У краіне дальняй вам – цяплейшае зімы.
2008
Развiтанне з птушкамi
© Copyright: Ирина Шабулдаева, 2013
Свидетельство о публикации №113020700613
Свидетельство о публикации №113020700613
Рецензии