Пераклад. У. Набокау Все окна открыв, опустив зана

Уладзімір Набокаў

Акно расчыніўшы, адсунуўшы шторы,
ты ў зале раялю сказала: ”Жыві!”
І ўскінула рукі, і ў цёмнай прасторы,
як крылы, яны ажылі.

Пад левай – мальба зазвінела нясмела,
пад правай – няўпэўнены водгук узнік.
На споведзі клавіш – і чорных, і белых –
сусвет адгукнуўся на міг.

На вечцы, бы ў люстры, заззялі адлівы,
і кісці твае – кожны велічны ўзмах –
нібы матылёчкі, зайгралі гулліва
на чорных і белых палях.

І гукі ўзляталі ў нябесныя сферы,
і гоман раіўся і шэптам збягаў,
і вецер начны раскалыхваў парцьеры
і зоркі ў пакой упускаў.

Владимир Набоков

Все окна открыв, опустив занавески,
 ты в зале роялю сказала: «Живи!»
 Как лёгкие крылья во мраке и блеске,
 задвигались руки твои.

Под левой – мольба зазвенела несмело,
 под правою – отклик волнисто возник,
 за клавишем клавиш, то чёрный, то белый,
 звеня, погружался на миг.

В отринутой крышке отливы лоснились,
 и руки твои, отражённые там,
 как бледные бабочки, плавно носились
 по чёрным и белым цветам.

И звуки холмились во мраке и блеске,
 и ропот взбирался, и шёпот сбегал,
 и ветер ночной раздувал занавески
 и звёздное небо впускал.