Пераклад. У. Набокау Катится небо, дыша и бл

Уладзімір Набокаў

 Морам хвалююцца, ззяюць нябёсы.
Вось ён – дар Божы – бяры не бяры!
Вось яна – воля – прастэчаю босай –
Холад і ласка світальнай пары!

Сочныя травы хрумсцяць пад нагамі.
Гмахам бяжыць велізарны мой цень.
Неба асанну пяе над лугамі.
Кожная кветка – як поўня удзень.

Вось яна – воля – край любы і мілы!
Пух аблачын у ружовай мане...
Нібы ў імгле лебядзіныя крылы,
Ясныя думкі хвалююць мяне.

Божа! Вось – ісціна: свет твой цудоўны!
З ціхіх палеткаў сабраўшы расу,
Сэрца сваё – келіх, песнямі поўны,
Сціплай падзякай Табе данясу...

Владимир Набоков

 Катится небо, дыша и блистая..
 Вот он – дар Божий, бери не бери!
 Вот она – воля, босая, простая,
 Холод и золото звонкой зари!

 Тень моя резкая – тень исполина.
 Сочные стебли хрустят под ступнёй.
 В воздухе звон. Розовеет равнина.
 Каждый цветок – словно месяц дневной.

 Вот она – воля, босая, простая!
 Пух облаков на рассветной кайме…
 И, как во тьме лебединая стая,
 Ясные думы восходят в уме.

 Боже! Воистину мир Твой чудесен!
 Молча, собрав полевую росу,
 Сердце моё, сердце, полное песен,
 Не расплескав, до Тебя донесу…