Ці ведаеш ты, дзе ноччу хаджу,
Што бачу, што чую, што думаю я?
Навошта заўжды парасон ад дажджу
Ідзе са мной побач? Навошта зямля
Так плача, крычыць, узрываецца так?
Не ведаеш ты і не трэба табе.
А я табе з сэрца скажу:” Эх дурак!”
Зірні ў мой твар і адчуеш сябе,
Як лялька з батлейцы. Я, быццам прывід,
Твар жаху нашу я пад дзённым абліччам.
Не ўбачыш на твары і кроплю крыві,
Анёл бяссмяротны ў пекла ўсё кліча.
А я не іду, хочу моцна я жыць.
І жах накрывае мой твар зноў і зноў.
З табою, мой спакуснік, мне хочацца быць:
Каханне атрутою ўпілася ў кроў.
Твар жаху
© Copyright: Нина Джумова, 2013
Свидетельство о публикации №113013008058
Свидетельство о публикации №113013008058
Рецензии