Слепой дождь в июле

Са  зборніка  "Гішторыі  дзеда  Алега".
“Сляпы  дождж”  у  ліпені.

…зАсціла нянАсце…
А йшлі мы да хаты.
Няма дзе схавацца –
луг куставаты
да самае рЭчкі…
АнівОднага дрЭва –
нЕкуды бегчы…
Такое здарЭнне.

Прамоклі умОмант…
Срэдзь дня, вось халера!
Ні хмары, ні грому
з яснагага неба,
хто бы паверыў,
што раптам пасыпле,
а потым – пальецца…
Стаім, як кусты мы,
бо – некуды дзецца… 

Ну, добра, мы з жонкай,
дарослыя людзі,
даўнЕнька з пялёнак –
што з намі будзе.
Тут іншая штука
на гэта здарЭнне -
былі ж  з намі ўнукі.
А шчэ захварЭюць?

Гляжу, а не хнычуць,
а веселА скОкаюць,
быццам бы хочуць
болей прамОкнуць…
Пытаю “скакУляк”:
- З чаго весяліцца?
- Як прыйдзем, дзядУля,
ня трэба нам мыцца!
*+*
29 студзеня 2013г.
(**засціла – прихватило; нянАсце – ненастье; йшлі – шли; няма – нет; схавАцца – спрятаться;
куставаты – весь в кустах; здарэнне – происшествие; умомант – в момент; раптам – внезапно;
дарослыя – врослые; іншая – иная; захварэюць – заболеют;
скОкаюць – прыгают; быццам бы хочуць – вроде хотят; болей – сильней;
“скакулькі” – попрыгунчики; ня трэба – не нужно).