Чапляюся за кожны ўласны дзень,
За міг, падараваны мне, дурніцы,
Са смагаю, нібыта авадзень,
Які не можа кроўю наталіцца.
Шукаю ў кожнай справе божы знак
І сэнс ва ўсім, што зведала-стрывала, –
І бачу, што усё ідзе не так,
І вопыт мой накоплены – няўдалы.
Няўжо жыву дарэмна? Што рабіць?
Набытае – расплата за правіны.
Хоць знаю – абы-як прадзецца ніць,
Ды нельга супыніць ні на хвіліну.
З ашмоцця абы-што старанна тку –
І сорамна, і горка, і балюча.
Сама сябе хапаю за руку –
Ды гэтым толькі больш істоту мучу.
28.12.12
Чапляюся за кожны уласны дзень...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2012
Свидетельство о публикации №112122803933
Свидетельство о публикации №112122803933
Рецензии
Калі Вам цікава маё меркаванне, то вось яно: я нічога падобнага яшчэ ў сучаснай беларускамоўнай паэзіі не чытаў. Вельмі спадабалася. Так лёгка, разумна, прафесійна. Выдатна!)))
Махнач Сергей Юрьевсын 09.01.2013 03:17 • Заявить о нарушении
Махнач Сергей Юрьевсын 09.01.2013 03:17 • Заявить о нарушении
Дзякую! Калі заўважыце ў мяне недарэчнасці і памылкі - пішыце, калі ласка!
Демьянова Татьяна Дмитриевна 09.01.2013 13:44 Заявить о нарушении
Демьянова Татьяна Дмитриевна 09.01.2013 13:44 Заявить о нарушении