Варшава Серг й Жадан

Сергій Жадан

Варшава
пераклад з украінскай мовы
С. О.
З травеньскіх вэрлібраў, дажджоў і палюцый
Мы заўсёды вылазім неяк шурпата.
Дзіця, мы нашчадкі гэтых рэвалюцый,
Глядзі, як нам ззяе згніўшая Варшава.
Бо сонца штоноч уцякае да Еўропы,
Бо прывід жаху яшчэ блудзіць целам.
Дзіця, тут наўрад што зробіш,
Калі гэтае жаданне яшчэ не знікла.
Бо мелі толькі воду, што на далоні.
Квітнеюць цвікі між пальцаў прадцечы.
І адсутнасць егіпецкіх спёкаў
Выключае магчымасмасць уцёкаў.
Гэта пассеянны, пэўна, у нас глузд –
Патрэба шляху,  да якога абвыклі,
Таму моўчкі ўспрымаюцца друз,
Разбітыя дарогі і старыя матацыклы.
Дзіця, кожны скончыць сваёй справай,
Пагардай бацькоў ці народнай павагай.
Але па звычцы чакае канчатковы прыпынак,
Павер, ён наўдарці будзе Варшавай.
Бо, разумееш, сапсаваныя  краны
Не меюць адказ за воду пралітую.
Ты пазначаеш ёдам атрыманыя раны,
Ты сонна чытаеш малітву на дабранач:
Сыйдзі, святасць, на ўсё, што зрабілі,
На ўсё,  што вызначылі нячутным вобразам…
Мае долоні, быццам дзве рыбы,
Прагна  ціснуцца да мокрых вокан.

арыгінал
Сергій Жадан

ВАРШАВА
С. О.
З травневих верлібрів, дощів і полюцій
Ми завжди виходимо якось миршаво.
Дитинко, ми наслідки цих революцій,
Поглянь, як нам світить зогнила Варшава.
Бо сонце щоночі тіка до Європи,
Бо привид страху ще блудить тілом.
Дитинко, отут чи навряд що поробиш,
Якщо це бажання ще не відлетіло.
Бо маєм лиш воду, з долоні випиту.
Зростають цвяхи поміж пальців предтечі.
І патологічна відсутність Єгипту
Унеможливлює спробу втечі.
Це, певно, посіяна в нас ущербність –
Потреба шляху, до якої звикли,
Тому безпроблемно сприймаються щебінь,
Розбиті дороги й старі мотоцикли.
Попереду нас не чекають, дитинко,
Зневага батьків чи народна пошана.
Хоч завжди існує кінцева зупинка,
Повір, що навряд чи то буде Варшава.
Бо, розумієш, ці зіпсовані крани
Не відповідають за воду пролиту.
Ти мітиш йодом отримані рани,
Ти сонно читаєш нічну молитву:
Зійди, освято, на все, що робили,
На все, що значили нечутним ліком...
Мої долоні, мов дві рибини,
Спрагло жмуться до мокрих вікон.


Рецензии