Закаркую вулкан страсцей.
Утаймую жаданняў шал.
Скамянею. Так жыць прасцей –
Ні за што не баліць душа.
Успаміны сатру, як пыл,
І, атросшы свой боль і сум,
Адракуся, як хопіць сіл,
Ад набытых пачуццяў, дум.
Скіну скуру, нібы змяя,
Перакрою жыццё знутры.
Толькі гэта ці буду я –
Зледзянелая і без крыл?
19.12.2012
Закаркую вулкан страсцей...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2012
Свидетельство о публикации №112121910525
Свидетельство о публикации №112121910525
Рецензии