Як раніцай зыходзіць сонца на зямлі,
Так я узыйду паміж люцкой турботы,
Гісторыю дзядоу будуць узносіць камяні
А мне і на паперы ёсць работа.
Таму што трэба сэрдцам адчуваць
Дзе хлусяць, а дзе з прауды гнуцца
Я словам добрым буду шкадаваць,
Шматкропьем, да душы прашу звярнуцца.
Калі і так не учуяце мяне,
Тады я грымну казкай нечакана
Пра люд сляпы, які гніе
І пра вяльмож, што душацца ад сала.
Ніякай кропкі ставіць не хачу,
Бо думка быць закончанай не можа,
Я гэткі верш народу прысвячу
Які за сном, не бачыць свет прыгожы…
Верш
© Copyright: Валентина Штоп, 2012
Свидетельство о публикации №112121806581
Свидетельство о публикации №112121806581
Рецензии
Валюш, всё больше тобой восхищаюсь ...класно)))
Ксения Лавришик-Андреева 11.01.2013 02:34 • Заявить о нарушении
Ксения Лавришик-Андреева 11.01.2013 02:34 • Заявить о нарушении