Я стаміўся змагацца з сабою і з праўдай...
Хто ж я такі, каб да шчасця дарогу шукаць
Лішні для божага духа і людскай павагі,
Лічы сярод тых, каму лепей маўчаць
Што ж за такая памылка прыроды
Стварыла мой розум і думкі мае?
Хутчэй бы знайсці ад болю мне схову,
Бо лекаў няма ў мяне ад яе
Мой сябар вятрыска і ты не памочнік
Прыкрый жа хоць снегам дурну галаву
Цябе не пакіну і быццам нарочне
Я зноўку з табою тугу падзялю
Калі ж не стрымаю, паабяцай мне
Што ў гэты дзень будзеш воўкам ты выць
Адзінага сябра на свеце я маю
Цябе мой вятрыска, мой дух-вартаўнік
Я стам ся змагацца з сабою з пра дай...
© Copyright: Евгений Пешко, 2012
Свидетельство о публикации №112121511025
Свидетельство о публикации №112121511025
Рецензии