Белая чайка

      Па неабсяжным прасторы сметніка ганарліва лунае белая чайка. Забыўшыся, што такое пляск хваль, шум прыбою, яна з трапятаннем у душы шукае тлустыя недаедкі, пагардліва паглядае на шэрага баязліўца-вераб’я, які так і мкне шмыгануць паміж кардонавых каробак і сцягнуць з-пад носу які-небудзь ласунак, радуецца ўсялякім бліскучым бяздзеліцам і з сумой успамінае маладыя,бязглуздна пражытыя гады ў скальным гняздзечцы, на некранутым  цывілізацыей востраве, ў Ціхім акіяне.
      - Вось гэта жыццё! - прысеўшы на трохлітровы слоік з-пад таматаў, заразважала птушка. - Дыхай сабе, колькі хочацца, дабрапахамі, песціся ў сонечных праменьчыках разам з таўстапузымі зялёнымі мухамі, выхваляйся бялюткім мундзірам перад усім астатнім, што лётае тут і поўзае. Казка, ды і толькі!
      - А як жа мора?
      - А хто яго выдумаў, гэтае мора? Навошта? Каму яно патрэбна? Лётаеш там цалюткі дзень,  ныраеш. А ўсё дзеля чаго, каб злавіць маленькую рыбінку, каб хаця з голаду не памерці. А ў вечары да дому вяртайся праз столькі міль. Не-е, тут лепей, што ні кажы: і хата побач, і ежа на любы густ. У хуткім часе, нашаму брату і крылы, наогул, не спатрэбяцца, паўзком жа куды зручней. А вы кажаце мора!
       Непаспела птушка ўволю асалодзіцца сваімі думкамі, як трапіла ў кіпцюры рудога кацяняці...
       Па неабсяжным прасторы сметніка цяпер ганарліва лунае толькі белае пер’е. Але здаецца і яно вельмі задаволена сабою і сваім асяроддзем.