Чорнай хмарай туга разраслася над домам,
Вокны ў неба глядзяць, быццам літасці просяць,
За цябе, за мяне сэрца хворым грукоча бомам,
І так гучна — наўзрыд — палавіцы аб долі галосяць.
Чатырнаццаты год… быццам вецер злізаў
І раскідаў ўвосень пажоўклай лістотай —
Пэўна, Бог нам з табою кахання не даў,
А анёл са шчакі толькі слёзы сцірае ўпотай…
***
© Copyright: Елена Володько, 2012
Свидетельство о публикации №112120104573
Свидетельство о публикации №112120104573
Рецензии