На будоўлі вельмі цяжка
спланаваць працоўны дзень.
Невядомых больш, чым ясных,
пастаянных, як камень.
То надвор'е сапсуецца,
то дашле брак пастаўшчык,
субпадрадчык не прачнецца,
генпадрадчык – Ай! Гарым!
Панаехала машынаў
пад разгрузку «пруд-прудзі».
Кранавы стаў машыністам,
і гудзіць праз канцавы;
не пад'едзе, каб узяцца
за вагу як след,
бліжэй.
Не хапае таго часу,
што марнуецца праз дзень.
Не прыняты фронт работы...
Дык куды дзяваць людзей?
Паспяшаліся, і ўпотай
прапіхнулі брак далей.
Неяк выправілі нешта;
безумоўна ж не усё.
Не усё ж яшчэ, нарэшце.
Не аўрал,
не ўвод.
Жыццё!
Праз яго праектыроўшчык,
што лятаў, як той Ікар,
расстаець не пер'ем з воскам...
На будоўлях
плавяць
твар.
Чырвоны твар
© Copyright: Владимир Кабердин, 2012
Свидетельство о публикации №112112909876
Свидетельство о публикации №112112909876
Рецензии