або дваццаць два радкі
Мая ціхенечка ўзнялася,
і пацягнулася з вачэй.
Чаго ж не сьпіцца небараке?
Па калідоры – тэп, тэп, тэй.
Адныя дзьверы адчыніла,
другія дзьверы, дзьверкі, шлёп...
Яна не ела, не; не сніла.
Ніхто ж не бачыў. Што было б!?
Чаго б не есьці ў той жа вечар?
Як? Васемнаццаць жа ш гадзін(!),
ужо ш прайшлі... Дыета ў мэтах.
А вось на золку – трэба ж сіл!
Хіба ж у цемені забачыць
які там час, калі ўставаць?
Яна ўзнімаецца дачасна....,
калі у пузіку бурчаць.
А ў два, ці пяць, нашто пытаць?
Бо галава ж баліць, хоць плач.
Дыета ж мне! Каб лепей спаць,
І ні аб чым не гараваць.
Дабранач
© Copyright: Владимир Кабердин, 2012
Свидетельство о публикации №112111800251
Свидетельство о публикации №112111800251
Рецензии