Александр Еловицкий
К МОСКАЛЯМ.
О, безрассудные славяне! Междоусобная война
Поля сражений напоила братской кровью;
Широк поток крови, что делит племена,
И ныне брату брат уж не подаст ладони.
И что? Славянству мир вернёт держава,
Где массы - голытьба, элита - выше права?!
Знаешь, москаль, мы раздеты и босы,
И иноземцы забыли, наверное,
Как мы спасли их от русской угрозы;
Ныне велят у крыльца жандармерии
Ждать нам подачки, что - нехотя - бросят.
Стерпим всё. Милости вашей не просим.
Стыд им, Европе! Нам каяться не в чем, невинным.
Знайте! Тот бесчестит славянского племени имя,
Кто хлебом гнушался со щедрой отеческой нивы
И кто первым обидчику-брату решит поклониться.
Вы извиняйтесь, а мы, пока живы, намерены биться.
А пока мы не с вами - кто в мире вас устрашится?
Война будет вечна, покуда цари насилием мир творят;
И в каждом бою вам суждено увидеть наших солдат.
Хоть нет у нас ныне знамён, униформ и гербов,
По польским атакам узнаете наших орлов!
А, может, нам Господь дарует способ мести,
Что русских лях с собой из рабства вырвет вместе?!
Иль род славянский вящей славой насладится,
Когда над русскою Невой заря свободы народится?
Когда в востока грянет глас, что Польша вольная отныне,
А все обиды пусть тотчас забвенья поглотит пучина?
«Мир! Мир!» - предложите вы нам и подадите нам ладони,
И пошатнутся в миг тогда, тираны мира, ваши троны!
Тверди новые ставьте и стены постройте из стали,
Русский с ляхом придут - всё на щебень развалят,
И руин не оставят от ваших убежищ хвалёных,
Изломают вам скипетры, сокрушат ваши троны.
Древо вольности русский и лях вознесут так высоко,
Чтоб мечу не подвластное, каждое тешило око.
Париж 1833.
(перевод с польского - iskander_ulmas)
Оригинальный текст:
Poezyie Litwina. Wydanie Alexandra Jelowickiego. Paryz, 1834: W drukarni P. Baudouin przy ulicy Mignon, n.2. - 276 s. (wiersz 71 - LXXI, S. 110-112).
http://books.google.ru/books?id=J4wAAAAAcAAJ&hl=ru&pg=PA110
Еловицкий Александр - К Москалям
© Copyright: Ульмас Искандер, 2012
Свидетельство о публикации №112110909687
Свидетельство о публикации №112110909687
Рецензии
Оригинальный текст:
Alexander Jełowicki.
DO MOSKALI.
O ! niebaczni Sławianie , własney krwi strumienie
Szeroko po woienney rozleliście błoni;
Taka rzeka iey dzieli wasze pokolenie,
Że brat bratu nie może podać teraz dłoni,
I co świat miała ciszyć złączona potęga,
Gdzie iedni żebrzą, drugich miecz tam nie dosięga.
Tak Moskale żebrzemy, wiecie mieli, domy;
A teraz cudzoziemce przez nas ocaleni ,
Których my przed Ruskiemi zakryliśmy gromy,
Każą nam w policyiskiey stać u siebie sieni,
Nim tam iaką iałmużnę raczą nam wyrzucić ,
Ale wolim to znosić niż do was powrócić.
Im wstyd, nam was przepraszać nie ma ztąd powodu
O ! niegodzien imienia Słowiańskiego rodu,
Boday chleba nie użył z naszey żyzncy błoni,
Kto od swoich skrzywdzony, pierwszy się pokłoni.
Wy przeproście, bo będziem walczyć całe życie,
A póki my nie z wami, próżno świat straszycie.
Będę woyny, choć króle chcą gwałtem pokoiu
Ale w każdym nasz oręż napotkacie boiu ,
I choć teraz nie mamy ni orłów ni znaków
Że są ieszcze po cięciach poznacie Polaków,
A może Bóg nam wielki tey zemsty pozwoli,
Że siebie, i was razem wyrwiemy z niewoli.
Lub kiedy naród Sławian taka czeka chwała,
Że od Newy ma ludom błysnąć swobód zorze,
Że od was głos wyleci żeby Polska stalą ,
A krzywdy niepamięci pochłonęło morze :
«Mir! mir» rzekniecie do nas, ściśniem się za dłonie,
Wtenczas świata tyrani zadrżycie na tronie.
Nowe twierdze im sypać, stawcie mur ze stali
Jak przyidzie Rusin z Lachem, wszystko to obali
I szczątków nie zostanie tych szańców wsławionych ,
Na tronach zdruzgotanych, na berłach skruszonych
Drzewo świętey wolności tak zatkną wysoko,
Iż żaden miecz nie sięgnie, wszystkich uyrzy oko.
Paryż 1833.
Ульмас Искандер 27.01.2022 21:23 • Заявить о нарушении
Alexander Jełowicki.
DO MOSKALI.
O ! niebaczni Sławianie , własney krwi strumienie
Szeroko po woienney rozleliście błoni;
Taka rzeka iey dzieli wasze pokolenie,
Że brat bratu nie może podać teraz dłoni,
I co świat miała ciszyć złączona potęga,
Gdzie iedni żebrzą, drugich miecz tam nie dosięga.
Tak Moskale żebrzemy, wiecie mieli, domy;
A teraz cudzoziemce przez nas ocaleni ,
Których my przed Ruskiemi zakryliśmy gromy,
Każą nam w policyiskiey stać u siebie sieni,
Nim tam iaką iałmużnę raczą nam wyrzucić ,
Ale wolim to znosić niż do was powrócić.
Im wstyd, nam was przepraszać nie ma ztąd powodu
O ! niegodzien imienia Słowiańskiego rodu,
Boday chleba nie użył z naszey żyzncy błoni,
Kto od swoich skrzywdzony, pierwszy się pokłoni.
Wy przeproście, bo będziem walczyć całe życie,
A póki my nie z wami, próżno świat straszycie.
Będę woyny, choć króle chcą gwałtem pokoiu
Ale w każdym nasz oręż napotkacie boiu ,
I choć teraz nie mamy ni orłów ni znaków
Że są ieszcze po cięciach poznacie Polaków,
A może Bóg nam wielki tey zemsty pozwoli,
Że siebie, i was razem wyrwiemy z niewoli.
Lub kiedy naród Sławian taka czeka chwała,
Że od Newy ma ludom błysnąć swobód zorze,
Że od was głos wyleci żeby Polska stalą ,
A krzywdy niepamięci pochłonęło morze :
«Mir! mir» rzekniecie do nas, ściśniem się za dłonie,
Wtenczas świata tyrani zadrżycie na tronie.
Nowe twierdze im sypać, stawcie mur ze stali
Jak przyidzie Rusin z Lachem, wszystko to obali
I szczątków nie zostanie tych szańców wsławionych ,
Na tronach zdruzgotanych, na berłach skruszonych
Drzewo świętey wolności tak zatkną wysoko,
Iż żaden miecz nie sięgnie, wszystkich uyrzy oko.
Paryż 1833.
Ульмас Искандер 27.01.2022 21:23 • Заявить о нарушении