Марудна гойсае па сэрцы
Анёлаў меч,
Калі мне дрэнна.
Але і дзідай хтосці верціць,
То чорны воўк
На імя Цэрбер.
Я клікаў
"Адчыніце дзверы!
Мне душы ратаваць патрэбна!.."
Але і нават найсвятлейшы
Насупраць полымя-жаўнера
Анёлаў меч - не верны...
А што ўрабіць
У час, аднойчы,
Калі павінна дзіду ўцяміць?
Сумленне, ма, свае растоўчы?
Ці проста спакайнейшым быць?
Я адукацыю нябёсаў
Параю кожнаму набыці,
Каб не загінуць сярод лёсаў
І асабісты не забіць.
Сумленне
© Copyright: Евгений Азгирь, 2012
Свидетельство о публикации №112110500515
Свидетельство о публикации №112110500515
Рецензии