А неба, нібыта напілася морсу —
Чырвонай рабінай набрынялі аблокі.
Ляжыць пры дарозе каменьчык парослы —
Усімі забыты, зусім адзінокі.
Дзесьці нячутна лістота шапоча —
Вецер даносіць асобныя словы,
Быццам надвор'е сказаць нешта хоча,
Нават ужо глеба насупіла бровы.
Толькі каменьчык адзін пры дарозе
Чакае маўкліва, бо змены ўжо хутка:
Аднойчы саступіць хмурая восень,
І кроснамі снег размалюе прыступкі.
Ужо хутка
© Copyright: Елена Володько, 2012
Свидетельство о публикации №112110503660
Свидетельство о публикации №112110503660
Рецензии