Зно м тусьня...

Зноў мітусня са слоў у душы  -
Іх, быццам, вецер зносіць,
Як сенажатныя стагі,
Што запаслі на восень.

Жыццё пражытае вярнуць,
Колам  -  немагчыма
І дні былыя не згарнуць
Сенам на лагчыне.

Чаго і дзе бы не шукаў
Па травах, па каменнях  -
Ясна адно  -  было жыццё,
А засталася жменя,

Застаўся віхар родных слоў
З калыскі і маленства,
Ад першых, незабыўных сноў
І  -  ад Ульляны Лазавенкі*.

-20.06.12.

*  -  Ульляна Фёдараўна Лазавенка: настаўнік беларускай мовы  Патапоўскай
сярэдняй школы (60 – 70-я гады).



Рецензии