мой апошн кадз ш па табе

Ты так доўга памірала               
 што здавалася – раней памёр я.
твая агонія была падобна  да завіткоў спіралі         
бялку, і пры кожным новым -             
 чакаў - канец - але  ты яшчэ дыхала               
 хапаючы паветра.
я маліўся кляўся выменьваў усё што належала               
мне за твой апошні ўздых,               
і калі ты памёрла -
                растала знікла -               
ты стала  ўсім -               
поўняю зоркай і ноччу -               
ты стала табула раса -
пустэчай бясконцасцю  і той самай невыноснай лёгкасцю               
майго цяпер  бессэнсоўнага быцця.
і дакрычацца бы да млечнага шляху -               
-   Авэ, Авэ, - я крычу лёсу сваё Авэ,
             але не -               
і гэта быў твой апошні фак, твой пратэст -
апошняя іголка пад маем пазногцем -
увагнаная ў нерв шпілька, -               
як ты цяпер, напэўна, рагочаш -
а мне бы выць і шкадаваць што не зашморгнуў раней
нітку на тваёй шыі - ты стала лепшай часткай мяне
хаваешся ў закутках душы               
 ў крывяных цялах
у кожным руху пальцаў - …               
ты ўва мне няроўным рытмам дыхаеш
пазбаўляючы фізіку свайго мета -               
... і я ахрып чытаючы  нараспеў
па цябе свой ;;маўклівы кадзіш.