Ля возера казка блукае.
Мабыць дзяўчынку шукае?
Ды шэпча гара Мiлосцi
касцёлу Слабодскаму штосьцi.
Пра шлюб, пра дзявочыя мары,
дзе ўсё да густу, да твару:
вэлюм, сукенка i кветкi,
залётка разважлiвы гэткi.
Усё, каб прыгожа, дарэчы,
любага постаць i плечы.
Лагодна родная мова,
як музыка , кожнае слова..
Каханне, каб лебядзiнае,
i любы адзiны, адзiны.
Каб добра жылося ў Айчыне.
Ляцяць i ляцяць, што гадзiна,
думкi ў сусвет нясупынна
бязгучным , жаданным чынам.
I вiдавочны абшары
лясы i пагоркi, як мары.
Ля возера казка блукае,
чароўныя мары бае .
Юнацкi запал у ахвоту,
усё зразумела чароту .
Ён шапацiць свае думкi,
малюе лёса малюнкi.
Побач жытнёвае поле ...
Як мары – шчаслiвая б доля!
Мары
© Copyright: Анастасия Сазанкова, 2012
Свидетельство о публикации №112100104183
Свидетельство о публикации №112100104183
Рецензии