венск вальс

Да Ф. Гарсія Лоркі і Л. Коэна
 
І вось я адна з дзевяці
               стаю насупраць цябе;
над намі крышталь,
                люстэркі і венскае барока,
хвілінка - і на гэтай выспе вясны
            пасярод гурбаў жоўтага лісцця і памерлых дрэваў
               будуць чуцца стогны птушыных спеваў.
Мы будзем танчыць гэты вальс,
                не зазіраючы яму ў вочы,
                адхіляючыся ад яго бясконцага хваста,
                што вынырвае з пены музыкі Штрауса.
Вось разварот, яшчэ адно па -
                мы зноўку выратаваныя
                ад смуроднага дыхання нашага вальса,
                у якім Вакх абдымае Смерць.
Дзесці там удалечыні, каля бара,
                спадары крытыкуюць звычкі гішпанцаў,
           чэрпаючы віно з чана, не ведаючы, што наперадзе іх
                чакае, чакае, чакае Смерць.
  Але і мы ненадоўга выратаваныя,
                хутка нас захопіць у палон  пачвара-вальс,
увянчаны амелай, апрануты ў кіпарыс, ён пахавае нас
                пад гукі вясновых галасоў.