Павучок i муха

На зялёненькі дубок,
 Што расце за дальнім лесам,
 "Прыдубіўся" павучок –
 Непаседа і гарэза.

Ўсё агледзеў там і тут
 І за нейкую гадзіну
 Павуціння парашут
 Нацягнуў паміж галінак.

Толькі сеў, каб адпачыць
 Ля сатканай лоўка хаты,
 Як аднекуль жук ляціць –
 Гэткі важны і рагаты.

Павітаўся з павучком,
 Пра надвор’е пагутарыў,
 А пасля – бачком, бачком –
 Зноў зляцеў кудысьці ў хмары.

Павучок крыху паспаў,
 Павалэндаўся, паснедаў.
 Ды зусім засумаваў
 Без сям’і і без суседа.

 – Мне б ды сябра для душы
 Ці вясёлую сяброўку!
 Я б, напэўна, не тужыў,
 І не жыў бы гэткім воўкам!

Толькі так ён пажадаў –
 Бы шапнуў каму на вуха –
 Як з суседняга ліста
 Да яго зляцела муха.

 – Прывітанне, павучок!
 Мо паклічаш даму ў госці?
 Пад сабой не чую ног –
 Так стамілася я штосьці!

 – Ну, канечне! Ты заходзь!
 Я гасцям заўсёды рады!
 Не захочаш есці, хоць
 Напаю цябе гарбатай!

Дзень гасціла муха, два –
 Смачна ела, мякка спала,
 Ўсё змятала са стала,
 І гула, і рагатала.

Павуцінне ёй – батут:
 Запаўзае – і ў падскокі.
 Тыдні, месяцы… Прысуд?
 Як цярпець такое? Колькі?

Павучок і сяк, і так:
 “Не пара табе дадому?”
 А яна ў адказ: ”Нішцяк!
 Мо пайсці табе самому?”

Ад нахабства павучок
 Скамянеў – нібыта ў коме,
 Ды, прысеўшы на лісток,
 Шчасце колішняе ўспомніў.

Вось цяпер бы, ды – туды,
 Каб ад госцейкі схавацца.
 Мо сысці? Такой бяды,
 Што няма куды дзявацца!

Крутануўся – і зляцеў
 На зямлю на тонкай нітцы,
 І пабег, куды глядзеў –
 Каб хутчэй пра ўсё забыцца.

З той пары пайшло: павук –
 Уладальнік павуціння –
 Найвялікшы вораг мух
 І сяброўства супраціўнік.

2.10.2010