***

С русского: Григорий Родственников http://www.proza.ru/2011/08/31/853

Я наогул дажджу не баяўся,
Парасонаў зусім не насіў,
Я па лужынах бег і смяяўся,
Бо тады я малым яшчэ быў.

Марш бравурны па дахах каціўся,
Расчыняў я пашырай акно.
Але маршаў ўжо гук супыніўся,
Іх не чую даволі даўно.

Плач, не музыку, ў вЫцці вятроў
Цяпер слухаць я стаў ўсё часцей,
Я адказы у плачы шукаў
На пытанні журботы сваёй.

Хтосьці скажа, ўсё ўзрост вінаваты,
Ты не хлопчык па лужынах бегчы,
Азірніся: нягоды і страты
Незлічоныя леглі на плечы.

Наша Восень усё расстаўляе,
Хоча змыць непатрэбны налёт.
Вельмі хутка жыццё пралятае,
Тут падзенне, тут бездань, тут ўзлёт.

Не, не варта дарэмна таміцца,
Бо у лёсе больш шмат перамог.
Вунь пад дожджыкам сын весяліцца,
І яму зараз столькі ж жа год.

Ў дні, калі я дажджу не баяўся,
Парасонаў зусім не насіў,
Я па лужынах бег і смяяўся,
Бо тады я малым зусім быў.