паэма Аля Манон Леско

Плача хлопец-небарака -
Забіраюць ў боты.
Як жа мілая каханка?
Сэрца ныюць ноты.

Хлопец плача,дзеўка рада:
Вось яна свабода!
Хлопцы,святы і гулянка
Сёлета да згоды.

Хлопец сумны,долу вочы:
Сёння забіраюць.
Так у рэкруты не хочыць
Што ж яго чакае...

Год праходзіць,два праходіць
Годы пралятаюць.
Дзеўка з новым хлопцам ходзіць
Часу зневажае.

Срок мінуў,вярнуўся хлопец,
Пасталеў у войску.
Швед,Француз,Паляк і Немец
Зведалі снароўку.

Вось Радзіма:бацька,маці,
Родныя і дружы.
Дзе ж ягоная каханка?
Ён убачыць дужы.

Стол стаіць,вяселле ў хаце
Сёння тут гулянка.
Ды не вабяць хлопца жарты.
Дзе ж яго каханка?

А каханка з іншым ходзіць,
Пазабыўшы хлопца.
Карагоды дзесьці водзіць
І не марыць моцна.

Як узяла хлопца злосць,
Колісь ён дазнаўся.
Сэрца болем налілось - 
Вельмі раззлаваўся.

Злосць зацьміла ўсё вакол,
Ён за зброю ўзяўся.
Дзеўку ён сваю знайшоў  - 
Хутка паквітаўся.

Мо не думаў не аб чым
І застрэліў дзеўку.
А пасля і сам,прычым,
Ён здзяйсніў рулетку.
________________________

Дзеўкі,мілыя дзяўчаткі,
Вы якой пароды?
Ну навошта вам патрэбны,
Гэткія прыгоды...