Сумленне – нязручная рэч
І сёння, дарэчы, не ў модзе.
Ды як ні адкідваю прэч,
Яно ад мяне не сыходзіць.
Хаваецца ў сэрцы знарок
І стан мой, бы ўрач, кантралюе.
І ледзьве маленечкі крок
Па выбары ўласным раблю я,
Як гэтая нэндза-нуда
Хвалюецца, каб я не ўпала,
І енчыць: “Такая хада
Ураз давядзе да навалы!”
А ўгледзіць бацылу граха –
І войкае: "Вось ты якая!"
І здзіўлена, нібы жука,
Праз лупу мяне вывучае.
А потым бярэ ў абарот:
Ад вока нядбалага ўпотай
Пілуе і паліць нутро,
Гняце і з'ядае грызотай.
Падслухвае думкі мае,
Пачуцці і надумы судзіць,
Парады й наказы дае –
І зноў выпраўляе “у людзі”.
Сама ж у мяне за спіной,
Як пільны наглядчык, маячыць,
І сочыць, і сочыць за мной,
І ціха смяецца, і плача…
2.07.2012
Сумленне - нязручная рэч...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2012
Свидетельство о публикации №112070300065
Свидетельство о публикации №112070300065
Рецензии
Вельмі добра: па-нашаму - па-беларуску!Вы выкладаеце беларускую мову?
Светлана Рыжкова 3 10.01.2013 19:51 • Заявить о нарушении
Светлана Рыжкова 3 10.01.2013 19:51 • Заявить о нарушении
Дзякую, Святлана! Мову не выкладаю, але імкнуся з ёй сябраваць.:-)
Демьянова Татьяна Дмитриевна 10.01.2013 22:33 Заявить о нарушении
Демьянова Татьяна Дмитриевна 10.01.2013 22:33 Заявить о нарушении
Ну і добра, што сябруеце з мовай! А я яе выкладаю ў дапаможнай школе.
Светлана Рыжкова 3 11.01.2013 21:06 Заявить о нарушении
Светлана Рыжкова 3 11.01.2013 21:06 Заявить о нарушении