Сатры тугу на ўласным твары,
Змяці ў нябыт благія дні!
І ў чараўнічых акулярах
На свет па-новаму зірні.
Забудзь пакутлівае “ўчора”,
Пазбаўся гора і няўдач, –
І беспрытульную прастору
Ў ружовай зменлівасці ўбач.
Хай праз малінавыя шкельцы
Табе ўсміхнецца небасхіл –
І знікне ў сонечным цяпельцы
Былой нуды наносны пыл.
І кожны дзень, нібыта ўлетку
З паветра радасць удыхай –
Як лес пяе, і пахнуць кветкі,
І грае блікамі рака…
Шукай вакол праявы шчасця –
Ва ўсім звычайным і зямным –
І не заўважыш, калі здасца:
Яно – ў табе, а ты – у ім.
Не думай, што неверагодна
Ў штодзённым вечнае набыць!
Жыццё – бы зебра… Час – праходны…
Ды як салодка ў свеце жыць!
17.11.2011
Сатры тугу на уласным твары...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2012
Свидетельство о публикации №112070108591
Свидетельство о публикации №112070108591
Рецензии