Не надыхацца, не наталіцца
Мнагаснежнай віхурнай зімой!
Смакатой маразоў не напіцца,
Не найграцца завеяй шальной!
Не нацешыцца казачным пухам,
Што ў далоні, бы свята, ляціць!
Не наслухацца злой завірухі,
Калі стане па-воўчаму выць!
А на сонейку раніцай золкай
Не знайсці прыгажэйшага шоў,
Чым яскравае ззянне вясёлкі
Ў крышталёвых радках ледзяшоў
І пабеленай густа прасторы,
Што нагадвае ў квецені сад,
І зіхотнага белага мора,
Што ўяўляе сабой далягляд.
Наваколле – зямля і нябёсы –
Выклікае дзівосны экстаз:
Дываны-саматканкі з начосам,
І прасцін дыяментавы бляск,
І карункі ірландскія шаці
На галінках настылых бяроз,
І бахматая шапка на хаце,
І заспаны на вокнах мароз,
І вясёлыя дзеці на ганку,
І на дрогкім кусце снегіры,
І канькі, і нястомныя санкі,
Што, як пёркі, злятаюць з гары…
12.12.2010
Не надыхацца, не наталiцца...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2012
Свидетельство о публикации №112070100500
Свидетельство о публикации №112070100500
Рецензии