Людмiле Рублеускай

Чытала вершы Вашы ўчора,
 Паіла прагную душу
 І ўсё дзяўбла сябе дакорам –
 А я вось так не напішу.

 Свае агледзела з нудою –
 Здаецца, знішчыла б ушчэнт:
 Мае напоўнены вадою,
 А Вашы – кожны – дыямент.

 Ў маіх няма дзе зачапіцца
 Вачам цікаўным нічыім,
 А ў Вашых – мудрасці крыніцы
 І прыгажосці ручаі.

 Мае – на плоскасці ды ў коме –
 Бы прастарэкі без прыкрас,
 А Вашы – вершнікі ў аб’ёме –
 Што ні чытанне, то экстаз.

 І, скуль радкі не праглынаю,
 Без недамовак прызнаю:
 Іх дух жыцця і плоць жывая
 Хвалюе стрыманасць маю.

 Ў іх ветру роў і цнота снегу,
 І яркіх фарбаў карагод,
 Яны – і альфа, і амега,
 І нараджэнне, і сыход.

 Шкада, няма ў паэтаў вучняў!
 Але я маю вечары –
 Каб зборнік Ваш у свой падручнік
 На доўгі час ператварыць.

 “Сусветнай мары белы човен
 Мне не патрэбен і на грош”.
 Мае марэннні – вершаў словы.
“Прыступкі ў вечнасць – і не больш…”

24.06.2011