Мана – не знік ты!
Не! Ты тут, са мной!
Дасюль цябе
І бачу я, і чую!
Твой голас, лік твой
Днюе і начуе
Ўнутры мяне –
Ў сярэдзіне маёй!
Прастора хлусіць!
Як – цябе няма?
І як – ніколі
Болей не спаткаю?
Чаму ж на вуснах
Б'ецца, не сціхае
Самотным болем
Любае імя?!
Няпраўда гэта –
Што ў расстанні час
Нам раны лечыць,
Як сцвярджаюць людзі!
Хай ў гэтым свеце
Разам мы не будзем,
У тым, у лепшым –
Бог спалучыць нас!
11.07.2010
Мана не знiк ты!
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2012
Свидетельство о публикации №112062505619
Свидетельство о публикации №112062505619
Рецензии