Касцы траву касілі ў пані.
Стаміліся – ажно да млосці.
Ляглі апоўдзень на паляне,
Каб параўняць хоць трохі косці.
А тут і пані раптам едзе.
“Ўставайма! – шэпча наймалодшы, –
Бо быць бядзе. Убачыць нэндза –
Не дасць ні ежы нам, ні грошай.”
“Не трэба ўскокваць, – найстарэйшы
Астатніх сцішвае спакоем, –
Траву скубіце, хто спрытнейшы,
А я знайду, што пані мовіць.”
“Ну, гультаі, чаго ляжыце?” –
Пытае ў іх жанчына прыкра.
А хлопец кажа: “Гэта – выйсце
З праблемы, што раптоўна ўзнікла.
Касілі, пані, мы сумленна,
Але дайшлі да цуда-месца:
Мурог вялізны – па калена,
Касой не ўзяць – рукамі рвецца.”
“Касой – ніяк? – прамармытала
Ім гаспадыня (ой, дурніца!)…
“Ну, калі так… другая справа…
Вось гэтак, хлопцы, і рабіце…”
28.06.2011
Касцы траву касiлi у панi...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2012
Свидетельство о публикации №112062500525
Свидетельство о публикации №112062500525
Рецензии