Шкада! Але няма больш цярпення.
Пэўна, раніцай ад’язджаю.
Ужо без болю і ценю сумнення
Да цябе пазбаўляюся жалю…
Больш у цуды не веру. Спыняюся.
Пахвілінна пракручваю ўспаміны –
У іх усе твае здрады – ламаюся:
Душа не даруе выбрыкаў-кпінаў.
Трэба зноўку жыццё ператрэсці,
Свежы водар пачуццяў удыхнуць:
Проста ў сэрцы віхураць чэрці
Чорным па беламу – не ўснуць!
Ты не думай! Я не стамілася!
Трэба выбраць стальную ніць,
Я на хвіліначку прыпынілася:
Наша шчасце мацней прашыць…
Я на хв л начку прыпын лася...
© Copyright: Елена Володько, 2012
Свидетельство о публикации №112060503320
Свидетельство о публикации №112060503320
Рецензии