Ты спаталяеш смагу кавай –
Пітвом вышэйшага гатунку,
А мне пакінуў мёд гаркавы
Сваіх пякельных пацалункаў.
Гарачыня іх паліць вусны
І ап’яняе жарсці хмелем.
Яшчэ дагэтуль жар спакусны
Гуляе хвалямі па целе,
І працінае сэрца джалам,
І ліхаманкай розум муціць.
Я столькі год сябе хавала
Ад шалу думак і пачуццяў,
Што і кахаць ужо баюся
І ад жыцця свайго збягаю,
Як запалоханая… Мусіць,
Я ўжо і праўда – нежывая?
Ты адчуваеш лёгкі смутак
Ад непазбежнага расстання?
А я канаю ад атруты
Неўтаймаванага кахання…
30.05.2012
Ты спаталяеш смагу кавай...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2012
Свидетельство о публикации №112053100346
Свидетельство о публикации №112053100346
Рецензии