Родная мова Расула Гамзатава

           Вольны падвоены пераклад з аварскага праз рускі пераклад Н.Грэбнева

 У сне заўжды ўсё недарэчна і няўдала...
 Ў ім сёння да мяне прыйшоў смяротны час .
 Апоўдні,
у спякоту,
у даліне Дагестана
 я з куляй у грудзях амаль што згас
 Звеніць рака,
бяжыць неадаліма.
  Нікому не патрэбны ў забыцці,
 я распластаўся на зямлі радзімай
 прад тым,
як часткай
стаць мне
той зямлі.
Я паміраю, а  ніхто аб гэтым
 не данясе маім
 з'явіцца да мяне.
 Хіба арлы
 ў вышынях
клёкчуць
 верай;
 мо й стогнуць лані недзе ў старане.
 І каб заплакаць там дзе я загінуў
 аб жорсткім лёсе ў росквіце гадоў,
 няма ні маці побач,
 ані сябра,  мілай....
 Чаго хаваць  -  ці сьлёзніцы якой!
Вось так ляжаў і паміраў у немач,
  І раптам чутна,
быццам недалёк
  на шляхе ўдвух
размову
толькі
мелі,
  на роднай мне, аварскай мове, ў крок.
Апоўдні,
у спякоту,
 у даліне Дагестана
 Я паміраў,
а людзі «рэч» сваю вялі
 аб хітрыках знаёмца іх Гасана,
  свавольствах дзікіх
нейкага Алі.
Са смутку чуў я гукі роднай мовы,
  і аджываў паціху,
ачуняўшы ў міг,
  калі мне стала ясна і вядома -
  мой лекар лепшы – мова і язык.
Кагосьці лечаць ад хваробаў
 іх словы мо,
якімі мне ня спець.
  Але калі не будзе гэтай мовы,
  Дык я і сёння смерць гатовы мець
 Я зза яе душой шчэ не хварэю
 Няхай мне кажуць – бедная яна
 Няхай крычаць з трыбун і асамблеяў
 Але па мне – вялікая мая!
Каб мой Махмуд, пачуў мяне,
нашчадкі.
  Няўжо ш не прачытае пераклад?
 Няўжо ш пісьменнік я апошні, пані,
хто па-аварску піша спеў
не ў лад...
Жыццё люблю.
Люблю і ўсю планэту
 На ёй ну кожны,
кожны закуток.
  Не меньш Краіну
Рады,
 без наветаў.
  Аб ёй я па-аварску пеў як мог
Мне дарагі квітнеючы свабодны,
  край  з Балцкіх дзюн  ажно  да тых Курыл.
  Я за яго загіну бездакорна.
 Але мяне хавайце,  дзе мой тын.
Каб у пліты магільнай ля аула
 аварцы ўзгадвалі  часамі і мяне
 аварскім словам земляка Расула.
  І пераймальніка Гамзата з Цада
                ўсе!
 
Репродукция рисунка Таира Салахова взята из интернета