Якубу Коласу

Чытаю "Новую зямлю"

І думу думаю адну:

Якой душа павінна быць,

Каб так свой родный край любіць?

Каб так прыгожа, маляўніча,

Прыроды апісаць аблічча.

Яе палі, яе курганы,

і ветру подых апантаны

У той спякотны летні дзень,

Калі сам ходзіш, нібы цень.

І каб заўважыць і пачуць,

Як людзі простыя жывуць.

Каб іх патрэбы зразумець,

Ды ў той паэме ўсе апець.

У кантэксце бачу я адказы,

Пра гэта мне гавораць сказы:

Жыцце ўсе трэба працаваць,

Ў працу душу ўкладаць,

За праўду трэба нам змагацца,

На перамогу спадзявацца,

Хадзіць ў царкву, сям'ю любіць,

Ды людям шкоды не рабіць.

Так жыў Міхал. І мой прадзед.

Ен быў сапраўдны чалавек,

Такіх амаль не засталося...

А як людзям раней жылося?

Увесь дзень пленна працавалі,

Занятку іншага не зналі.

Вось і нам трэба абуджацца,

Да тых крыніц ізноў вяртацца,

З якіх мы шлях свой пачыналі,

І дзе свае натхненне бралі.

Як жыць далей? З чаго пачаць?

І як мне лес свой вызначаць?

Адказаў я пакуль не маю.

Але я веру: я дазнаю.

І буду Богу я маліцца,

Каб Ен не даў мне разгубіцца

На лесаў перакрыжаванні.

А Вам пішу свае прызнанне,

Падзяку шчыра вызначаю

І вершык гэты прысвячаю.

2008