Паэтка рыфмамі спявала-дыхала,
Сплятала магію сваіх замоў –
І загаворвала, і закалыхвала
Дзівоснай музыкай ажыўшых слоў.
Люляла спевамі, што ў сэрцы склаліся,
Карміла казкамі з рук небыцця.
Паіла вершамі – як праліваліся –
Натхнёнай шчырасцю з крыніц жыцця.
І ў душы сціхшыя, што раптам скінулі
Кару будзённасці, нібыта лёд,
Сышла Паэзія – і ліўні хлынулі –
І лёгка змылі пыл усіх турбот.
16.10.2010
Валярыне Куставай
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2012
Свидетельство о публикации №112050605975
Свидетельство о публикации №112050605975
Рецензии