Шоу пав нна працягнуцца...

Мы ўсе з вамі людзі, усе мы жывем,
Часамі пакутуем, часамі пяем.
Бываем спяшаемся, не ведая куды,
Бываем марудны, бо паспяшалiся мы.

Усе мы жывем i ўпэўнены, што
З'яуляемся мы найвышэйшым у свеце,
Таксама што мы ў часу каралі,
Вырашаем што i як будзе...

Аднак вось няшчасце: час не слухае нас,
А мы не зауважаем вось гэта,
Таму i пакутуем часта ж мы,
Што стала не так, як жадалі.

На самай ж справе ўсё то лягчэй:
Жыццё - гэта доўгае шоў,
А мы проста людзі, гуляючы ў ём,
Забываемся, што усё гэта шоў.

I вось калі раптам здараецца што,
I час забівае акцёра,
То мы ўсе пакутуем і скардзімся што,
Час нам так мала дазволіў...

Не дазволіў нам жыць у спакою і шчасце,
Не дазволіў нам ролю гуляць,
I зараз мы вымушаны ролю пакінуць,
I адхіляцца ад болю...

 А час негадуе, і час нас усё б'е,
Каб мы звярталісь да ролі,
I мы проста вымушаны узяць і сказаць:
,,Шоў павінна працягнуцца!’’

А хто з тым не з годзен, таго час заб'е
I ты ні ў каго не спытаеш:
,,Чаму мы не можам час перамагчы,
Чаму гэта усё так складана?!’’

Бо табе усмiхнуцца i цiха скажуць:
,,Ты проста наіўны дзіцёнак,
Аднак не сумуй так: усё можа быць,
Галоўнае імкніся да гэтага...’’

1 сакавiка 2012 года.