Dusunce ve yakinken uzak sen...

Bir dusunceye neden demirlenirsin, anlamazsin bazen,
Dunya o dusunce etrafinda doner durur gibi gelir sana,
Onun tek rengine burunuvermistir her sey, imtiyazen,
Mimar bahcesinin ahenkle o dansi bir tek onu animsatir sana.

O ortamin mi buyusu, onun uyandirdigi intiba mi, bilinmez,
Dusuncenin o pinari, dogdugu tek kaynak, demir vurdugu yer,
Ses ve bekleyis, beyaz arkin yansimasi, tus otusu, dogan eser,
Hukum suren tek seydir o anda o heyecan ve anlatilmaz heves.

O dusucenin tek melegi, yabancisi ve ihtirasiydin sen,
Urkutucu gelirdi o sana, korkakca curetkar, yuzsuz ve saygisiz,
Seni tanir gibiydi ve ayni zamanda son derece uzaktin sen,
Bilmezdin ki, inat guzelliginle ortusurdu, sensizse anlamsiz.

Duvarlari oren, kucuk hatadir bazen, af olunmasi ise – kader,
Zamani gelmemistir yakinligin, guven vakit, emek, saygi ister,
Hayat bir iskele, asikar, irademiz - kaptan, kader ise vapur,
Gotur beni vapur, uzaklara, gonul bahcesine, seninle varim ben.


                Dusuncenin Esin Perisine,
                Merve Gulsun Buyukcinar’a
                Ithafen…