11. 04. 2011

Дарэмна сонейка сёння
На шыбах дрыжыць зiхаценне,
Ў паветры балючая цiша,
Наваколле нiбы ў аняменнi.

I ў сэрцы нiбыта цвiкi,
Смутак па душах крочыць.
Людзi стаяць маўклiва,
Хаваюць твары i вочы.

Толькi нешта шкрабецца вонкi
Лiцца працяглым енкам.
Як гэта? Што гэта? Хто гэта?
Чаму мы такiя маленькiя?!

Ах, мы такiя маленькiя!
Кволыя, безабаронныя!
Кожны садзiцца ў цягнiк…
А цi будзе ён сёння дома?..

Цi ён будзе бегчы, як з пекла,
Цi пацягне нечыя лёсы?
А, цi будзе ляжаць, збялелы,
З абыякавым позiркам у нябёсы…

I становiцца жудасна з думкi,
Што жыццё наша ў руках звар’яцелых.
Не збегчы ад гэтага жаху,
Не схаваць зледзянелае цела.

Прытулiць родных да сэрца,
Каб не скралi шалёныя каты.
Ды несцi тужлiвую памяць
Пра тых, хто не вярнуўся дахаты…

***
На мармуры чырвоныя кветкi
Быццам згуслая кроў.
Захавай хаця б Ты нас, Божа!
Тваiх разгубленых дачок i сыноў.


(11.04.2012)