Размінуліся ў часе, згубіліся ў яве…Мы былі – толькі побач , але незнаёмцы.Яшчэ ўчора жылі як чужыя…Ты існуеш на свеце, бо і я ёсць таксама.
А чаму не сустрэліся – хіба ведае вецер…Пра цябе мне спявае ціхім вечарам дождж…І маўклівае зорнае неба – сведчыць…Вяселка – тваёй усміхаецца ўсмешкай…
Заблукаўшыя ў яве , зачараваныя паўсядзеннасцю…Есць і няма нас…Адначасова…Сніцца жыцце , ці то мроіцца – незразумела…
Зорная плынь падхапіла і далей панесла…
***
© Copyright: Зорка Купальская, 2012
Свидетельство о публикации №112040904148
Свидетельство о публикации №112040904148
Рецензии