Паэзiя i каханне

Прыйшла   вясна. I прыгажуня 
(дзяучына вельмi маладая)
Больш стала марыць пра каханне
I вершы пачала пicaць.

I пiша на нямецкай мове
I пра прыроду, i пра ласку…
Нарэшце вось паэткай стала!
I часта усмiхаецца.

Гадоу ёй усяго сямнаццаць.
Не многа гэта i не мала.
Яе завуць Раймонда; вельмi
Гэта прыгожае iмя!

I вось яна яго сустрэла
(Прыехау у Беларусь з Герман’i
Ён як турыст); яна глядзела
Зусiм не на яго, а унiз.

Тут запытау яе пра час ён.
I стау вясёла усмiхацца.
Дзяучына мову зразумела
I aдказала так яму:

«Ужо гадзiн дванаццаць зараз».
«Я дзесьцi чуу, што Вы-паэтка?
Усе вас ведаюць, Раймонда!
I вашы вершы-прыгажосць!

Iх у Герман’i усе чытаюць,
Гучаць у тэатрах Вашы песнi!
A вы caмa- на Беларусi!»-
Узнау нарэшце ён яе.

Пазней падумала дзяучына:
«Ён ведае мяне! Што гэта?
Чаму так сэрца шпарка б’ецца?
Няужо я закахалася?»

А ён падумау: «Я шчаслiвы!»
Убачыу я саму паэтку!
Няшчасная Раймонда, вельмi
Ласкавая i мужная».

Ужо пара яму дадому.
Ён не хацеу кiдаць Раймонду.
Але уехау ён у Герман’ю
Там вешы сам пачау пiсаць.

Так ён таксама стау паэтам.
I знакамiтым, як Раймонда.
…Вось яны разам у Герман’i.
Там пiщуць вершы удваiх.

Такое вось апавяданне.
Пра вельмi светлае каханне,
Што на паэзiю натхняе.
Яго усiм жадаю я.

Шчаслiва будзь, мая Радзiма!
I жыхары на Беларусi!-
Жадаю я усiм сардэчна!
Не будзь ты чорным, свет, квiтней!!!
2012