Здымак з думак
На здымку чацьвёра. Стаяць і чакаюць,
Над хлопцам у яме, малоцячым штосць,
Які там высока кавадлу ўздымае,
І бесперапынна працуе чагосць.
А побач, навокал ніводнай травінкі.
Нідзе не прылегчы – бетон і камень.
І толькі ў далечы, у голых галінках
Адное маленькае дрэўца расце.
Вось так і будуюць адную краіну.
Адзін штосць малоціць, калоціць, дзяўбе,
А ўсе паглядаць, шкадуючы сілы.
І рушыцца ж нешта, кудысць, пакрысе.
Там будзе ад часу усё ў каменнях.
Дакладна і роўна. Ніякіх раслін.
Не будзе і розных лірычных памкненняў.
Адно толькі дрэва... І творца адзін
Чаго ж мы стаім? Ну няўжо ш заблукалі
На гэтай будоўлі, сярод камянёў?
Няўжо, нават сэрцы, і ты камянямі?
«Пупышкі» і «зерня», я вам распавёў!
Таму ж, хто у яме ці трэба то слова?
Няўжо ш зразумелае будзе яно?
Ужо ш зараўняны грамадства і мовы.
Альбо зруйнаваны...
Ня ўсё?
Ці не ўсё?
© Copyright: Владимир Кабердин, 2012
Свидетельство о публикации №112031109397
Свидетельство о публикации №112031109397
Рецензии