Шчэ не дзяліўся лёд на скібы,
Не ўзрушваў рэкі крыгаход,
А ўжо адліга пахне рыбай
І свет шалее, нібы кот.
А тварык сонейка ў сінечы
Квітнее ўсмешкаю такой,
Што сон зімовы чалавечы
Знімае, нібыта рукой.
І цягне лётаць, бы ў дзяцінстве,
Падкідваць мары ў вышыню
І з хорам птушак у адзінстве
Гукаць замовамі вясну.
Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www.lightynna.ru
Шчэ не дзялiуся лёд на скiбы...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2012
Свидетельство о публикации №112030810193
Свидетельство о публикации №112030810193
Рецензии