Мне трэба да сябе cкрасцi,
Душы мiлых людзей
Злавiць, штоб яны не вярталiсь
А браць iх з сабою далей
Каб людзi тыя не чулi
Яны ужо зараз маi
Душу вытрасцi з цела
Рабiць, што патрэбна мне з ёй.
Быццам так i бывае
Туман у вачах наважу…..
Нешта быццам пытаю
I душу нават краду.
Потым яе я вяртаю,
У лiтаргiчным сне
Цела ажыць паспявае
Нагцямi моцна скрабе,
Цемру можа пабачыць,
У закапаным у зямлi карабе.
Душы
© Copyright: Юлия Симонян, 2012
Свидетельство о публикации №112030609741
Свидетельство о публикации №112030609741
Рецензии