Жыў на Усходзе некалі мудрэц,
Які на розум вучняў настаўляў:
“Каб аніякай злыбеды не мець,
Я раю вам паміж надзённых спраў
Заўсёды помніць ісціну адну:
Калі вас людзі будуць абражаць,
Не заганяйце крыўду ўглыбіню,
Каб не з’ядала, нібыта іржа.
Калі ж кагосьці злоснікі-хлусы
Абвесцяць дурнем, бездарам, рабом,
Глушыце смехам кпінаў галасы
І не травіце крыўдамі нутро.
Бо толькі поўны дурань назаве
Кагосьці дурнем - каб мудрэйшым стаць,
І толькі раб залежнасці свае
У кімсьці блізкім возьмецца шукаць.
І толькі бездар бездараў ва ўсіх
Упарта бачыць дробязнай душой -
Каб выдзяляць сябе на фоне іх
І насаджаць уласны “талент” свой.
Таму глыніце мудрасці нагбом:
Не трэба крыўдзіць альбо крыўдаваць -
Каб не праслыць ні дурнем, ні рабом,
Ані сябе ў бяздарным не пазнаць.
Паэтыяная старонка ТАццяны Дзям'янавай www.lightynna.ru
Прытча пра крыуды
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2012
Свидетельство о публикации №112022004995
Свидетельство о публикации №112022004995
Рецензии