Хто зведае, чаму адным каханне...
Ад нараджэння, наканавана лесам
Чаму з другім, яно не будзе знацца,
Хто больш таго, жыццем сваім гатовы
Кроў, сэрца, дух і розум у сумоце,
Даўно іржой пакрыліся з ляноты,
Што гаварыць, калі жыцце свае ты,
Нібы спісаў на міласць чараўніцтву...
Ты ж паглядзі, яна адна такая!
На цуды тут, вар'яцтва спадзявацца
Няма мацней суперніка змагацца,
Чым чалавек, які сам мусіў здацца!
Нібы ручай, каханне камень точыць,
Што на грудзях залег і сэрца сціснуў
Журба сябе, не пазбаўляе болю...
Каханне ж... злечыць усе твае хваробы!
Хто зведае, чаму адным каханне...
© Copyright: Евгений Пешко, 2012
Свидетельство о публикации №112011110996
Свидетельство о публикации №112011110996
Рецензии